اسـمـاء بـریـز آب روان بر شـهـیـده‌ام            بـر روی یـاس پـرپـر قـامت خـمیده‌ام
بر روی زخم‌های جسارت که تا به حال            از مهر و لطف فـاطـمه هرگز ندیده‌ام

شد فاش راز نـالۀ روز و شبی که من            در وقـت راه رفـتـن زهــرا شـنـیـده‌ام
گل زخم‌های او شده وا، زیرِ دست من            حـقّـم بده که دست ز غـسلـش کشیده‌ام
حـقّـم بـده اگر که شکـسـتم سکـوت را            صبـرم به لب رسیـده و آهـی کشیده‌ام
از غسل عضو عضو تنش چون گذشته‌ام            تا لحظه لحـظه‌های جـسارت رسیده‌ام
حالا روان شده‌ست از این دیده‌های زخم            بر روی زخـم سـیـنـۀ او خـون دیده‌ام
گویی کـنار فـاطـمه، حـیدر کـفـن شده            از این جهـانِ خـالی از او دل بریده‌ام